در بخشی از این کتاب می خوانید:
عرب نه تنها گه گاه، بلکه هیچگاه به ایران خیانت نکرده است، ضمنا عرب خوزستانی حضوری نیاکانی و باستانی در خوزستان عیلامی دارد و مهاجر نورس یا میهمان خوانده یا ناخوانده نیست، بلکه برعکس، صاحبخانه و در حد خود میزبان و بنابرحسب و نسب و ملیت تاریخی و هویت فرهنگی و اجتماعی و زبان مادری قرانی، عرب است نه کم و نه بیش. اما اینکه ایران یک کشور عربی نیست، آن هویت الزاما با تضاد خاصی روبرو نمی شود زیرا با توجه به شرایط متغیر زمان و مکان، دلیل و ضرورت چندانی به میان نمی آید که هر یک از گروه های انسانی و اجتماعی و قومی را کشوری پرچمی و رئیس و سلطانی باشد. .
