جهانگیر صداقت فر سرودن را از سال های نوجوانی آغاز کرد. او کلام را پیوسته و به خاطر پیامش و پیام را آراسته به آذین واژه های رنگین و آهنگین تا حد وفاداری به صمیمیت سخن و ابهام را در سخن تا مرز پرهیز از مبالغه های دور از ذهن و استعارات مبهم و نامفهوم می داند.
از آنچه می نماید آینه بسی شکسته ترم به نازک دل هزار ترک است آینه نمی بیند
