این کتاب در مورد اشعار نویسنده مهین عمید (نگاه) آنقدر ساده، روان و زیبا و دلنشین است که نیازی به تحلیل و تفسیر ندارد. مهین عمید هرگز شعر کسی را به عاریت نگرفته و آنچه سروده حاصل اندیشه خود اوست. دکتر حمید خواجه نصیری ( پرند) می گوید. نگاه در آغاز دوره شاعری انواع مختلف شعر طبع آزمایی کرده است، بجز در مدیحه سرایی که به شدت از آن بیزار بوده و دری جسته است، مگر خیلی به ندرت که به مناسبتی از دل سخن گفته و کوشیده است در سخن سرایی صداقت داشته باشد و هر شعری را که سروده در تحت تأثیر یک احساس واقعی و یک نیاز راستین بوده است. زبان « نگاه» در بیان آرزوهای اوست، زبانی است که در عین استحکام لطیف است و غم انگیز، دردهای روزگار خود و جامعه را خوب می شناسد و بیان کننده آرزوی او اصلاح وطن و بهبود اوضاع و برقراری عدالت است.
ای که در غربت مقیمی ، چشم دل بگشا بخوان در سطور شعر من احوال چون افسانه ام
کس نمی داند غم غربت چو من در روزگار من که در غربت نیم، در خانه ام بیگانه ام
در وطن ساکن ولی اینجا غریبم هموطن رفته از یادم که من هم صاحب این خانه ام . .
